Czarny jest wierzący i jak większość katolików, uważa że jedna książka da mu odpowiedzi na wszystkie pytania. Będąc po przejściach nie widział innej drogi więc poszedł "ścieżką Pana"; wierzył że dzięki temu będzie mu lepiej. Ale nic z tego, Spotkał na swej drodze człowieka któremu uratował życie. Znów wierząc w to że jest to znak od boga liczył, że stanie sie coś ważnego co pogłębi jego wiarę. Dzieje sie na odwrót, wszelkie poczynione przez niego starania nie wnoszą nic w życie białego i nie odstręczają go od samobójstwa. Więc sie załamuje. Wiara nie przynosi mu ulgi, ale kolejne rozterki. Twierdzi, że dalej będzie głosił wole boga, ale na jego twarzy jest cierpienie.
Biały jest nieszczęśliwy od samego początku, ale nie dlatego że jest niewierzący, tylko samotny. Gdyby miał kogoś, cały bezsens świata, całe zło i mrok w nim obecne nie miałyby znaczenia, bo była by ta jedna osoba, która odgradza go od tego co mu szkodzi. A szkodzi mu zbyt duża wiedza na temat tego co widzi i brak miłości własnej. Krótko mówiąc nienawidzi siebie, przez co nie potrafi kochać innych. Klasyczny przykład jak to zawierzenie wyłącznie nauce sprawia że człowiek się gubi.

Pokazane są więc dwie skrajne postawy, a zdrowy rozsądek podpowiada nam, że skrajności nigdy nie są dobre. Najlepiej próbować znaleźć zloty środek. Nawet jeśli jest to niemożliwe, próbować trzeba.
Załóżmy więc, może gdzieś jest ten, albo inny bóg. Jak go spotkam po śmierci to dobrze, jak nie, to nic sie nie stanie bo nie będę miał świadomości tego, że nie żyję. Niektórzy ludzie są dobrzy a inni źli, nic na to nie poradzę, świata nie zmienię. Nie ma też sensu sie tym za bardzo zamawiać, bo to prosta droga do obłędu i być może samobójstwa. Na wszelki wypadek lepiej być dobrym dla ludzi, bo może jednak za to czeka mnie nagroda. Poza tym z dwóch ścieżek jakie można wybrać w życiu, lepiej być dobrym niż złym. Zło zawsze rodzi zło, więc dla własnego bezpieczeństwa lepiej nie walczyć mieczem, aby od niego nie zginąć.
Wydaje sie być dość proste.
pozdr.